دسترسی ها

تو که سرمست و پریشانی و شوریده سری

بکـن از کلبه یِ ویرانه یِ ما هم، گُذری

بزن! ای عاشق دیوانه به دیوانه سری

به خدا، از منِ دیـوانه تو دیوانه تری

صَنما زلفِ پریشانِ تو را، شانه منم

که شـوم مست و پریشان، در میخانه منم

همه داند که در این شهر، دیوانه مَنم

که منم شهره، به شِـیدایی و بیدادگری

 به خدا، از منِ دیوانه تو دیوانه تری

 به خدا، از منِ دیوانه تو دیوانه تری

 نگرانم صنما! نگرانم صنما

 نگرانم صنما! نگرانم صنما

نگرانم صنــما؛ سیر زِ جانم نکنی

نگرانم! که فدایِ دگرانَم نکنی

نگرانم! که تو رُسـوایِ جَهانم نکنی

نگـر افتاده ز عشقِ تو، به جانم شرری

 به خدا، از منِ دیوانه تو دیوانه تری

 به خدا، از منِ دیوانه تو دیوانه تری

صَنما کشـتی دل را، به گل انداخته ام

صنما با خَمِ ابــروی کجت ساخته ام

منِ دیوانه؛ از آن رو! به تو دِل باخته ام

که تو هم همچو من، از خویـش نداری خَبری!