دسترسی ها

الهی به مستان میخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات

به نور دل صبح خیزان عشق
زشادی به اندوه گریزان عشق

به رندان سرمست آگاه دل
که هرگز نرفتند جز راه

به مستان افتاده در پای خم
به رندان پیمانه پیمای خم

به شام غریبان ،به جام صبوح
کز ایشان بود روز و شب را فتوح

که خاکم گل از آب انگور کن
هوسهای من آتش طور کن

به خمخانه وحد تم راه ده
دل زنده و جان آگاه ده

الهی به آنان که در تو گمند
نهان از دل و دیده مردمند

می ده که چون ریزمش در سبو
برآرد سبو از دل آواز هو

بیا ساقی آن می که حـــــــال آورد
کـــــــــرامت فزاید کـــــمال آورد
بمن ده که بس بیــــدل افتاده ام
وزین هر دو بـــــی حاصل افتاده ام

بیا ساقـــــی آن می که حور بهشت
عبیرملایــــــــــک در آن می سرشت
بده ساقی آن مــی که شاهی دهد
بپاکـــــــــی او دل گواهی دهد

بده تا بنوشم بیــــــــــــــاد کسی
که هست از غمش در دلم خون بسی
فریـــــــــــب جهان قصه روشن است
ببین تا چه زایـــــــد شب آبستن است

من آنم کـه چون جام گیرم بدست
ببینم درآن آینـــــــــــــه هرچه هست
کـــه حافظ چو مستانه سازد سرود
زچرخش دهد زهــــــــــره آواز دوست

مُغنــــــــــــی از آن پرده نقشی بَیار
ببین تا چه گفت از درون پـــرده دار
چِنـــــــان برکــــش آواز خُنیا گری
کــــــــه ناهید چنگی برقص آوری

مُغنی کجایـی بگُلبــــــــانگ رود
بِیـــــــــــــــاد آور آن خسروانی سرود
بمستــــــــــــان نوید سرودی فرست
بیاران رفتــــــــه درودی فـــــــــرست